Tot 1940 waren er geen enkele wegen of voertuigen op het gehele eiland te vinden. De inwoners van toen leefden simpel en vrijwel zonder enig contact op welke manier dan ook met de buitenwereld. De inwoners verplaatsten zich toentertijd te voet door de jungle wanneer zij de weg kenden, of langs het strand. Deze laatste route was het minst gevaarlijk en de kans op verdwalen uitgesloten.
In die tijd was er nog geen enkele vorm van toerisme te vinden om de simpele reden dat er totaal niets te doen was. De enige manier om het eiland te bereiken was met een boot die er zes uur over deed om op de plaatst van bestemming te komen. Hiervandaan moest er natuurlijk wel gelopen naar de verdere bestemmingen.
Jarenlang kon er worden tegengehouden dat er vormen van infrastructuur op het eiland kwamen. Pas in 1967 toen Khun Dilok Suthiklom aan de macht was op het eiland zijn de eerste wegen gekomen. Khun Dilok Suthiklom was van mening dat het eiland een te grote achterstand zou oplopen bij de rest van Thailand wanneer er niet snel een vorm van modernisering zou plaats vinden.
De twee grootste obstakels waren de bergen op eiland. Sommige gedeeltes zijn opgeblazen om een duidelijk en gangbaar pad aan te leggen. Veel bomen werden verwijderd en met man en macht werd er gewerkt aan een pad welke door het eiland moest lopen.
Vanaf het moment dat de weg er lag is het hard gegaan met de vooruitgang van het eiland. Er kwamen auto’s en fietsen. Mensen gingen zich meer en meer toespelen op het toerisme en uiteindelijk is er gekomen wat er nu is. |